Ανασκόπηση της απόδοσης Ρωμαίος και Ιουλιέτα στα Νέα Ελληνικά.

24 min readOct 24, 2020

Το έργο Ρωμαίος και Ιουλιέτα του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ μπορεί να είναι ένα από τα έργα που έχω δει περισσότερο στη ζωή μου. Είχα δει την παραγωγή τρεις ή τέσσερις φορές, ενώ στο Edinburgh Fringe Festival, το καλοκαίρι του 2017. Μάλιστα έχω απολαύσει μια αμερικανική εταιρεία που δραστηριοποιείται Σκατά -f Aced Σαίξπηρ ήταν ένας από τους παράγοντες παίρνει υπερβολικά μεθυσμένος, και είναι μια διαφορετική ηθοποιός κάθε μία νύχτα. Και το κοινό έχει επίσης κάποια ικανότητα να αλλάξει τα πράγματα ώστε να πίνει άλλο ποτό. Πιστεύω ότι έκαναν μόνο τον Romeo και την Juliet για αυτή τη μοναδική παραγωγή. Οι ηθοποιοί συχνά έσπαζαν τον τέταρτο τοίχο είτε έπιναν είτε όχι, κάτι που μερικές φορές ήταν ενδιαφέρον. Μία από τις πιο ενδιαφέρουσες πτυχές ήταν ότι ένας από τους ηθοποιού ανέφερε μια τρύπα όπου αναφέρεται ο αδερφός του Mercutio. Αυτό είναι κάτι που οι καθηγητές γυμνασίου συνήθως δεν αγγίζουν. Τι συνέβη στον αδερφό του Mercutio; Από όσα μπορώ να πω, ο Χάρολντ Μπλουμ δεν έδωσε ποτέ μια λογική ή επαρκή εξήγηση. Πράγματι, δεν νομίζω ότι είχε ποτέ αγγίξει το θέμα του αδερφού του Mercutio, ωστόσο δεν έχω διαβάσει όλα όσα έχει γράψει ποτέ ο Harold Bloom ή αν ακούω όλες τις συνεντεύξεις του παρά το ενδιαφέρον μου για αυτά που έχει να πει την τελευταία δεκαετία .

Σήμερα κατέληξα να παρακολουθώ μια παραγωγή από έναν ελληνικό τηλεοπτικό σταθμό μιας συνοπτικής έκδοσης των Romeo και Juliet . Ήταν η πρώτη μου φορά που ασχολήθηκα με το Romeo και την Juliet και το σύνολο της σε διαφορετική γλώσσα.

Νόμιζα ότι ήταν μια εξαιρετική παραγωγή και είχε μερικά ενδιαφέροντα κίνητρα. Νομίζω ότι οι ηθοποιοί ήταν μερικοί από τους καλύτερους Έλληνες ηθοποιούς που ήταν διαθέσιμοι και ήταν διαθέσιμοι τότε.

Πράγματι, το έργο ήταν λίγο γεφυρωμένο, οπότε παρόλο που είχε το κείμενο του έργου ακριβώς μπροστά μου, μερικές φορές οι ηθοποιοί πήγαιναν πολλές γραμμές.

Μέρος μου αναρωτιόμουν ενώ παρακολουθούσα το έργο πριν ο Romeo και η Juliet συναντήσουν τι θα είχε σκεφτεί ο Λόρδος Byron για τη διαφορά των δαιμονικών Ελλήνων και της Καθαρεβούσας. Θα προτιμούσε ο Λόρδος Μπάιρον το ένα από το άλλο; Ή θα έλεγε ότι έπρεπε να είχε πάει στα Ελληνικά της Αττικής ή στα Ελληνικά της Κοίνα ;

Ένα άλλο σημείο ενδιαφέροντος είναι η ιδέα του ομιλητή στην αρχή και ο Πρίγκιπας. Όταν ήμουν στο γυμνάσιο, και κάναμε τη μικροσκοπική ανάγνωση της ερμηνείας του Σαίξπηρ, ήμουν πρίγκιπας και σκέφτηκα ότι ήταν ένας εξαιρετικός ρόλος επειδή ενεργεί ως ένα είδος τρόπου για να Carmine όλους τους κανόνες. Κατά κάποιο τρόπο, είναι σαν τον Θησέα στο θεατρικό θερινό όνειρο του καλοκαιριού . Είναι κάπως μινιμαλιστικός ρόλος, αλλά βάζει πολλά από τη δράση και τη διακόσμηση μαζί.

Μέχρι να φτάσουμε στη συσσώρευση που βλέπει όταν ο Romeo πηγαίνει στο μπαλκόνι της Juliet, νομίζω ότι αυτό ήταν το καλύτερο μέρος του παιχνιδιού. Η παραγωγή του σετ ήταν απλή και ένα υπέροχο φωτισμένο φεγγάρι κοσμεί το έργο. Οι ηθοποιοί για τους Romeo και Juliet διακρίθηκαν στα μέρη τους.

Μία από τις αγαπημένες μου προσθήκες ήταν ότι υπήρχε ένας σχεδόν επιθετικός σε όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού στις περισσότερες σκηνές, και σίγουρα αφαιρέθηκε από κάποια βασικά βλέμματα όπως ο θάνατος και ο Mercutio στο βαθμό που μπορούσα να του πω αυτήν την ηχογράφηση, αλλά παρακολουθώ σήμερα . Αλλά νομίζω ότι το να έχεις τον αφηγητή που μιλάει πρώτα και να μιλά σε όλη την περιοχή είναι αρκετά ενδιαφέρον και προσφέρει ένα ωραίο κοινό. Είναι διαφορετικό από την αρχαία ελληνική χορωδία, αλλά νομίζω ότι εκπληρώνει παρόμοιο ρόλο.

Μια άλλη πλευρά σημειώνει ότι δεν είναι ακριβώς αυτό που συζητάω αυτή τη στιγμή, αλλά η νοσοκόμα ηθοποιός μοιάζει με τη Λόρα Φρέιζερ από ένα Knights Tale with Heath Ledger — Μια άλλη εξαιρετική παραγωγή του.

Ο Friar Laurence είναι μονόλογος όταν πρωτοεμφανίστηκε, ήταν πάντα μια από τις πιο μοναδικές επιρροές στη ζωή μου. Τον βρήκα πάντα να είναι απολύτως διορατικός. Αλλά βλέπω μια διαφορά μεταξύ του και του πρίγκιπα στην αρχή. Βλέπω επίσης μια διαφορά μεταξύ του φωτογράφου Λόρενς και του Βασιλιά της Αθήνας — Θησέα.

Και μερικά αφού ενσωματώνει πολλαπλά αρχέτυπα ταυτόχρονα. Είναι ο σοφός πατέρας στον οποίο πηγαίνει ο Romeo. Ωστόσο, από την οπτική γιογκιανή, φαίνεται επίσης να είναι κάποιος που είναι βαθιά συνυφασμένος με τη γη και πιστεύω ότι αυτό το αρχέτυπο διαφέρει από το σοφό αρχέτυπο του πατέρα.

Η σκηνή μετά τη συνάντηση με τον friar Lawrence φαίνεται να είναι αρκετά ευχάριστη. Πάντα βρήκα το Mercutio να είναι ένας από τους αγαπημένους μου χαρακτήρες για το καλύτερο ή για το χειρότερο. Είναι πολύ παιχνιδιάρικος στην αρχή και του αρέσει να ζει ως το άτομο που είναι. Και μερικοί αφού είναι σαν τον David Duchovny στην εκπομπή Californication . Ο Mercutio ζει για τις επιθυμίες του για τον Αριστοτέλη.

Αλλά είναι το Mercutio καλό άτομο; Σίγουρα θα λέγαμε ότι είναι ένας συναρπαστικός χαρακτήρας. Πράγματι, λέμε ότι το χωριουδάκι είναι ένας συναρπαστικός χαρακτήρας αλλά δεν είναι ακριβώς ένας καλός χαρακτήρας. Ο Άμλετ οδηγεί στο θάνατο πολλών ανθρώπων και κατά κάποιο τρόπο είναι ο δολοφόνος, αλλά για κάποιο λόγο ο Άμλετ ήταν η γοητεία των ανθρώπων για γενιές και για δεκαετίες.

Στο γυμνάσιο, μερικές φορές υπάρχουν μηνύματα που ο δάσκαλος θέλει να λάβετε, όπως μια απλή ιδέα για το αν η αγάπη είναι καλή ή η αγάπη στο γυμνάσιο είναι καλή, ή εάν άλλοι τύποι αγάπης ή ένα καλό πράγμα. Δεν νομίζω όμως ότι ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα μπορούν να μειωθούν σε έναν κανόνα.

Αλλά είναι το Mercutio καλό άτομο; Μπορούμε να καταλάβουμε την απογοήτευσή του και τον θυμό του καθώς θέλει να καταραστεί και τα δύο σπίτια στο θάνατό του. Πράγματι, είναι η άμεση και τελική αιτία του θανάτου του από μια άποψη του Αριστοτέλη, αλλά η επίσημη αιτία είναι πραγματικά η αγάπη του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας ο ένας για τον άλλο. Είναι δικαιολογημένα τα τελευταία του λόγια; Και εάν είναι δικαιολογημένα, είναι λειτουργικά;

Χωρίς αμφιβολία, θα πρέπει να επιτρέπεται στους ανθρώπους να βλέπουν τέτοια πράγματα όταν βρίσκονται σε τέτοιες δοκιμαστικές συνθήκες πόνου και θανάτου, ωστόσο ο Σαίξπηρ δεν έβαλε τυχαία εξηγήσεις χωρίς λόγο. Ή τουλάχιστον αυτή η κριτική προϋποθέτει ότι κάθε λέξη στο Σαίξπηρ δεν είναι για τυχαίο σκοπό αλλά μάλλον για έναν πραγματικά πολύτιμο λόγο. Δεδομένης αυτής της υπόθεσης ότι κάθε λέξη στο Σαίξπηρ έχει κάποιο επίπεδο αξίας, ακόμη κι αν πρόκειται απλώς για διασκεδαστικό ή κωμικό, ποια είναι η αξία και η αλήθεια των Ρωμαίων και Ιουλιέτας ;

Ποια είναι η οργή που οδηγεί το Mercutio στη μάχη; Ή με άλλα λόγια ποιος είναι ο θυμός που φέρνει την οργή του στη σκηνή για να πολεμήσει; Είναι η ίδια οργή που είχε ο Αχιλλέας στην αρχή της Ιλιάδας;

Αυτό ισχύει τόσο για τη Mercutio όσο και για τον Αχιλλέα;

μ : Η νιν α ειδε ΘΕ α Πηληϊάδεω α χιλ : Η ος

ο είναι υ λομένην, το η μυρί α χαιο Ι ς α λγε το ε θηκε,

πολλ α ς δ Ι φθίμους ψυχ α ς α ιδι προΐαψεν

: Η ρώων, α είναι υ Το είναι υ ς δ το ε το ε λώρια τε είναι υ χε κύνεσσιν

ο Ι ωνο Ι ΣΙ τε π για α ΣΙ, Δι Ο ς δ το ε τελείετο βουλή,

το ε ξ ο είναι υ δ : Η τ α Πρ ω ΤΑ διαστήτην το ε ρίσαντε

Α τρεΐδης τε α ναξ α νδρ ω χατά κα Ι δ Ι ος α χιλλεύς.

Η μετάφρασή μου:

Αυτό είναι παράλληλο με τα τελευταία λόγια του Mercutio;

Στο νεοελληνικό σενάριο:

ΜΕΡΚΟΥΤΙΟΣ Μ ‘επλήγωσε! ο ‘τ’ ανάθεμα τα διαχωρίσεις! Από την μέσην μ ‘έβγαλε χων και καλν! — Κ ‘απένος, απλήγωτος το έστρηψε.

Βγάζοντας τη βασική γραμμή από τον αρχικό Σαίξπηρ: «Μια πανούκλα και στα δύο σπίτια σας!»

Αν η αναλογία του Ομήρου Ιλιάδα πρέπει να φτάσει στο άκρο, τότε ποιος είναι ο Οδυσσέας; Με το αρχέτυπό του που είναι πιο στενά με τον friar Lawrence ή με τον πρίγκιπα; Ή θα μπορούσαμε περαιτέρω να ρωτήσουμε ποιοι συνδέονται στενά ο Menelaus και ο Agamemnon; Θα ήταν το Romeo το Παρίσι σε αυτήν την κατάσταση; Είναι η Juliet Helen της Τροίας;

Ο Χάρολντ Μπλουμ είπε σε συνέντευξή του γύρω στο τέλος του αιώνα σε μια εκπομπή με τίτλο Theatre Talk ότι υπάρχει ένα έγκυρο ερώτημα εάν αισθανόμαστε τα συναισθήματά μας ή ένα συναίσθημα του Σαίξπηρ. Αναφερόταν σε έναν από τους Βρετανούς συγγραφείς με τους οποίους συνήθιζε να ανταποκρίνεται στη νεολαία του. Νομίζω ότι αυτή είναι μια πολύ έγκυρη ερώτηση, αισθανόμαστε τα συναισθήματά μας ή τα συναισθήματα του Σαίξπηρ; Όταν αισθανόμαστε ότι το συναίσθημα είναι πραγματικά το δικό μας συναίσθημα ή είναι κάτι που μας έχει αναφερθεί στην εφεύρεση ενός ατόμου που είχε δημιουργήσει ο Σαίξπηρ; Σκεφτόμαστε τον εαυτό μας ή στοχαστούμε τον προβληματισμό του εαυτού που απεικονίζει ο Σαίξπηρ στη θέση του; Ο Χάρολντ Μπλουμ πίστευε ότι αυτή ήταν μια απολύτως ζωτικής σημασίας ερώτηση και κάτι που είναι λίγο ανησυχητικό.

Στην προαναφερθείσα συνέντευξη με τον Harold Bloom, τίθεται το ερώτημα αν ο Σαίξπηρ είναι επίσης η εφεύρεση του εαυτού μας εξ ολοκλήρου και του ατόμου; Ο Σαίξπηρ κάνει τη σκέψη και το συναίσθημα για εμάς;

Η Bloom δεν είναι ακριβώς ευχαριστημένη με αυτό που συμβαίνει με τον Shakespeare στα κολέγια και τα πανεπιστήμια μας, καθώς και στις θεατρικές παραγωγές στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο Bloom όχι μόνο αρνείται το «travesty» και το «θετικό animus», όπως το αποκαλεί στην προαναφερθείσα συνέντευξη, αλλά επίσης το συζητά συχνά για τον Charlie Rose και σε διάφορες άλλες συνεντεύξεις. Ωστόσο , νομίζω ότι είμαι δίκαιη και το περιεχόμενο της καρδιάς να πω ότι πιστεύω πως αυτή η ελληνική παραγωγή ήταν απολύτως εξαιρετικό.

Ο Χάρολντ Μπλουμ δεν είναι ακριβώς ευχαριστημένος με τον τρόπο με τον οποίο ο Σαίξπηρ προσπαθεί να καταστραφεί, αλλά ακόμη και παρά την προσπάθεια να καταστραφεί, λέει ότι είναι αδύνατο να καταστρέψει τον Σαίξπηρ, διότι κατά κάποιο τρόπο ο Σαίξπηρ είναι η ταυτότητα του σύγχρονου εαυτού. Και με αυτή την έννοια, ο μόνος τρόπος να καταστρέψουμε τον Σαίξπηρ για να καταστρέψουμε την έννοια του εαυτού που είναι τόσο ενσωματωμένη στον πολιτισμό και την κοινωνία μας. Η ανθρωπότητα σε μερικά λεπτά δημιουργήθηκε από τον Σαίξπηρ στην ταυτότητα της ανθρωπότητας καθώς και στην ταυτότητα του εαυτού ή βαθιά στο κρεβάτι του Σαίξπηρ. Πράγματι, και ίσως είναι καλύτερο να πούμε ότι η ταυτότητα του Σαίξπηρ βρίσκεται βαθιά στο νότο και την ανθρωπότητα.

Ο Χάρολντ Μπλουμ δεν είναι ακριβώς ευχαριστημένος με τον τρόπο με τον οποίο προσπαθεί να καταστραφεί ο Σαίξπηρ, αλλά ακόμη και παρά αυτήν την προσπάθεια να σας καταστρέψει, λέει ότι είναι αδύνατο να καταστρέψετε τον Σαίξπηρ, επειδή, κατά κάποιο τρόπο, ο Σαίξπηρ είναι η ταυτότητα του σύγχρονου εαυτού. Και με αυτή την έννοια, ο μόνος τρόπος για τους πραγματικούς σκοπευτές να καταστρέψουν την έννοια του εαυτού που είναι τόσο ενσωματωμένη στον πολιτισμό και την κοινωνία μας. Η ευκολία με κάποια έννοια έχει δημιουργηθεί από τον Σαίξπηρ στην ταυτότητα της ανθρωπότητας καθώς και στην ταυτότητα του εαυτού ή βαθιά ενσωματωμένη στον Σαίξπηρ. Πράγματι, και ίσως είναι καλύτερο να πούμε ότι η ταυτότητα του Σαίξπηρ είναι βαθιά ενσωματωμένη στην ταυτότητα του εαυτού και της ταυτότητας της ανθρωπότητας.

My translation:

Review of Romeo and Juliet Performance in Modern Greek

The play Romeo and Juliet by William Shakespeare may be the play of Shakespeare’s that I have seen the most in my life. I had seen the production three or four times alone whilst at the Edinburgh Fringe Festival in the summer of 2017. Indeed I also enjoyed an American company doing Shit-faced Shakespeare were one of the actors gets excessively drunk, and it is a different actor every single night in Edinburgh that excellent summer of ’17. The audience also has some ability to change things to have them drink another drink. I believe they only did Romeo and Juliet for that unique production. The actors would often break the fourth wall whether they were drinking or not which was sometimes interesting.

One of the most interesting aspects of such performances in Edinburgh was that one of the actors, during a particularly debauched night, mentioned a plot hole where Mercutio’s brother is mentioned. This is something the high school teachers usually don’t touch on. Whatever happened to Mercutio’s brother? From what I can tell Harold Bloom has never provided a reasonable or sufficient explanation. Indeed I do not think he was actually ever touched on the topic of Mercutio’s brother, however I am not read everything Harold Bloom has ever written on or if I listen to all his interviews despite my interest in what he has to say for the past decade.

Today I ended up watching a production by a Greek television station of an abridged version of Romeo and Juliet. It was my first time engaging in Romeo and Juliet and its entirety in a different language.

I thought it was an excellent production and it had some interesting motives. I think that the actors were some of the best Greek actors that were available and are available at the time.

Indeed the play was a bit abridged. So despite having the text of the play right in front of me, sometimes the actors would jump several lines.

Part of me was wondering while watching the play before Romeo and Juliet meet what Lord Byron would’ve thought of the difference of demonic Greek and Katharevousa. Would Lord Byron have preferred one over the other? Or would he have said that it should have gone into the Attic Greek or the Koina Greek?

Another point of interest is the concept of the speaker in the beginning and Prince. When I was in high school, and we did our miniature performance readthrough of Shakespeare, I was prince and I thought it was an exceptional role because he acts as a sort of way to Carmine all the rules. In some sense he is like Theseus in the play Midsummer Night’s Dream. He is somewhat of a minimal role but he puts a lot of the action and dénouement together.

By the time we reach the hoarding seen when Romeo goes to Juliet balcony, I think this was the best part of the play. The set production was simple and a lovely illuminated moon adorned the play. The actors for Romeo and Juliet excelled in their parts.

One of my favorite additions was that there was a near raider all throughout the play in most of the scenes, and certainly taken out from some key seeing such as the death and Mercutio in so far as I could tell him this recording but I watch today. But I think having the narrator who speaks first and speaks throughout the place actually quite interesting and provides a nice audience. It’s different from the ancient Greek chorus but I think it fulfills a similar role.

One further side note that it’s not exactly apropos of what I am discussing right now, but the nurse actress looks like Laura Fraser from a Knights Talewith Heath Ledger — Another excellent production of itself.

Friar Laurence is monologue when he was first introduced, has always been one of the most unique influences on my life. I’ve always found him to be absolutely insightful. But I see a difference between him and prince in the beginning. I also see a difference between friar Laurence and The King of Athens — Theseus.

And some since he embodies multiple archetypes at the same time. He is sort of the wise man father that Romeo goes to. However from a Jungian perspective, he also seems to be someone who is deeply intertwined with the earth, and I feel that that archetype differs from the wise father archetype.

The scene after the meeting with friar Lawrence seems to be quite delightful. I’ve always found Mercutio to be one of my favorite characters for better or for worse. He’s very playful in the beginning and likes to live as the person who he is. And some since he is like David Duchovny in the show Californication. Mercutio lives for his Aristotelian desires so to speak.

But is Mercutio a good person? Certainly we would say he’s a fascinating character. Indeed, we say that hamlet is a fascinating character but he’s not exactly a good character. Hamlet leads to the death of many people and in some sense he is quite the murderer but for some reason hamlet has been the fascination of people for generations and for decades.

In high school, sometimes there are messages that the teacher wants you to pick up, such as a simple notion as to whether love is good or high school love is good, or if other types of love or a good thing. But I do not think that Romeo and Juliet can be reduced to one precept.

But is Mercutio a good person? We can understand his frustration and his anger as he wishes to curse both the houses on his death. Indeed they are the direct and final cause of his death from an Aristotelian perspective, but the formal cause is really Romeo’s and Juliet’s love for each other. Are his final words justified? And if they are justified, are they operative?

No doubt people should be allowed to see such things when they are in such trying circumstances of pain and death however Shakespeare did not put in random expletives for no reason. Or at least this review assumes that every word in Shakespeare is not for a random purpose but is rather for a truly valuable reason. Given that premise that every word in Shakespeare has some level of value even if it is to be merely entertaining or comedic, what is the value and truth of Romeo and Juliet?

What is the rage that drives Mercutio to battle? Or another words what is the anger that brings his wrath upon stage to fight? Is it the same wrath that Achilles had in the beginning of the Iliad?

Does this apply to Mercutio as much as to Achilles?

μῆνιν ἄειδε θεὰ Πηληϊάδεω Ἀχιλῆος
οὐλομένην, ἣ μυρί᾽ Ἀχαιοῖς ἄλγε᾽ ἔθηκε,
πολλὰς δ᾽ ἰφθίμους ψυχὰς Ἄϊδι προΐαψεν
ἡρώων, αὐτοὺς δὲ ἑλώρια τεῦχε κύνεσσιν
οἰωνοῖσί τε πᾶσι, Διὸς δ᾽ ἐτελείετο βουλή,
ἐξ οὗ δὴ τὰ πρῶτα διαστήτην ἐρίσαντε
Ἀτρεΐδης τε ἄναξ ἀνδρῶν καὶ δῖος Ἀχιλλεύς.

My translation:

Sing, wrath, Goddess, rage of Achilles,
murder and fate that cost the Achaeans,
many strong lives to Hades underworld,
of Heroes into dark Hades,
Left their bodies to be feasted by dogs and birds,
as was the will of Zeus done,
that fateful day when the son of Atreus, the king of men, and warlkie Achilles,
first clashed.

Is this directly parallel to Mercutio’s final words?

In the Modern Greek script:

ΜΕΡΚΟΥΤΙΟΣ
Μ’ επλήγωσε! ς’ τ’ ανάθεμα τα δύο σπιτικά σας!
Από την μέσην μ’ έβγαλε μιαν και καλήν! — Κ’ εκείνος,
απλήγωτος το έστρηψε.

Taking out the key line from the original Shakespeare:

MERCUTIO
I am hurt. A plague o’ both your houses! I am sped. Is he gone, and hath nothing?

If the analogy of Homer’s Iliad is to be taken to the extreme, then who is Odysseus? With his archetype that most closely with friar Lawrence or with prince? Or could we further ask who does Menelaus and Agamemnon most closely relate? Would Romeo be Paris in this situation? Is Juliet Helen of Troy?

Harold Bloom one said in an interview around the turn-of-the-century on a show called Theatre Talk that there is a valid question of whether we are feeling our own emotions or an emotion of Shakespeare’s. He was quoting one of the British author that he used to correspond with in his youth. I think this is a very valid question, are we feeling our emotions or Shakespeare’s emotions? When we feel emotion is a truly our own emotion or is it something that has been brought down to us in the invention of an individual that Shakespeare had created? Are we reflecting on ourselves or we reflecting on the reflection of self that Shakespeare portrays in his place? Harold Bloom thought this was an absolutely vital question and something out is a bit disconcerting.

In the aforementioned interview with Harold Bloom, the question arises as to whether Shakespeare is also the invention of ourselves entirely and the individual? Is Shakespeare doing the thinking and feeling for us?

Bloom is not exactly happy with what is going on with Shakespeare in our colleges and universities as well as in theatrical productions in the United States. Bloom not only lambaste the “travesty” and “positive animus” as he calls it in the aforementioned interview but he also frequently discusses this on Charlie Rose and in various other interviews. However, I think I am fair and content of heart to say that I think this Greek production was absolutely excellent.

Harold Bloom is not exactly happy with how Shakespeare is attempted to be destroyed, but even despite this attempt to destroy, he says that it is impossible to destroy Shakespeare because in some sense of Shakespeare is the identity of modern self. And in that sense, the only way to destroy Shakespeare’s to destroy the concept of self which is so embedded in our culture and society. Humanity in some cents has been created by Shakespeare in the identity of humanity as well as the identity of self or deeply in bedded in Shakespeare. Indeed, and perhaps it is better to say that the identity of Shakespeare is deeply in bedded in the south and humanity.

Harold Bloom is not exactly happy with how Shakespeare is attempted to be destroyed, but even despite this attempt to destroy you, he says that it is impossible to destroy Shakespeare because in some sense of Shakespeare is the identity of modern self. And in that sense, the only way to true shooters to destroy the concept of self which is so embedded in our culture and society. Amenity in some sense has been created by Shakespeare in the identity of humanity as well as the identity of self or deeply embedded in Shakespeare. Indeed, and perhaps it is better to say that the identity of Shakespeare is deeply embedded in the identity of self and identify of humanity.

Sep 30

Was Polllock v. Farmers’ Loan & Trust Co (1895) decided correctly?

“Detail from Government. Mural by Elihu Vedder. Lobby to Main Reading Room, Library of Congress Thomas Jefferson Building, Washington, D.C. Main figure is seated atop a pedestal saying “GOVERNMENT” and holding a tablet saying “A GOVERNMENT / OF THE PEOPLE / BY THE PEOPLE / FOR THE PEOPLE”. Artist’s signature is “ELIHU VEDDER / ROMA–1896”.” Description and image from Wikipedia. I claim no ownership.

By Charles Lincoln[1]

The foundation of the modern tax system in the United States is based on the 16th Amendment passed in 1909. The Amendment was Congress’s response to the Pollock v. Farmers’ Loan & Trust Company, 157 U.S. 429 (1895), affirmed on rehearing, 158 U.S. 601 (1895). Pollock held that an income tax levied on the US population based on “dividends, royalties, and rents” was unconstitutional. …

Sep 30

Articles and books that mention me or cite me

Speaking of law. Did you know at my law school graduation I got an award for the most pro bono hours completed of any student? It was an honor and I am truly thankful for the mentorship and opportunity. Rosalind Jeffers was an excellent mentor and teacher. I’m honored she surprised me with this award. “The Equal Justice Award was presented to Charles Lincoln [Charles Edward Andrew Lincoln IV ] as the graduate who has performed pro bono legal services in an extraordinary way and contributed the greatest number of hours of public service pro bono work with 674.5 hours, exemplifying the Aggie core value of selfless service. Lincoln has worked with Catholic Charities, the Texas 13th Court of Appeals, the Department of Housing and Urban Development, the Texas Attorney General’s Office and U.S. Magistrate Judge Jeffery Manske of the Western District of Texas. The May graduating class contributed a total of 10,378.79 hours of pro bono legal services to the community, making a tremendous impact on the poor and underserved. The Equal Justice Program and pro bono service are cornerstones of the law school. Texas A&M School of Law is one of the few schools to require each student to complete a minimum of 30 pro bono hours in order to graduate. Assistant Dean Rosalind Jeffers, who oversees the program, presented the award. “Source: https://law.tamu.edu/media/news-media-resources/story/spring-2016-hooding-and-commencement-ceremony